The Chains toen... De band heeft bestaan van 1964 t/m 1971
Bandleden in de sixties; Koos Wiekenkamp - Egbert de Wit - Buddy Veldhuis - Wim Gerritsen - Theo Bouman
Het jaar 1964 kan eigenlijk gezien worden als een soort aanloop jaar waarin diverse “muzikanten” de revue zijn gepaseerd. Dat geld ook voor de
naam van de band. Van HUN en The Roasted Chains naar The Chains. (zie ook www.thechains.nl )
De Sloep, G.J. van Heekstraat 408 in Enschede, zaterdag 21 augustus 1965, daar gebeurde het. ’s Avonds om halftwaalf na afloop van de
normale beatavond mocht de band – die voor het gemak inmiddels The Chains was gaan heten - proefspelen. En ja hoor, ze mochten twee
weken later terugkomen voor een hele avond. Gage f 75, huur van installatie f 70, tel uit je winst. Maar…. Er werd opgetreden. Echt! Van het ene
optreden kwam het andere. In die dagen bestond Enschede uit allerlei beatclubs en andere muziekholen. De Roef, De Brug, De Katheker, De
Bijenkorf, Speeltuingebouw De Plataan, Irene, The Razzle Dazzle, Reinders, Modern, Avion, welke Enschedeër uit die jaren kent ze niet? En als
er niet in die beattenten werd opgetreden dan werd er zelf wat georganiseerd in een speeltuingebouw of een andere keet. En meestal was de
standaardgage f 75. Bij Reinders en Modern kreeg je maar f 40, maar dan speelde je samen met- en op de installatie van The Buffoons, zodat je
per saldo meer overhield. Als je bij Reinders alleen speelde kreeg je f 150.
Na een tijdje begon het hele gedoe zelfs op muziek te lijken. Er kwam meer lijn in de repertoirekeus, LP-werk van melodieuze buitenlandse
bands zoals The Searchers, The Young Rascals, The Moody Blues, Cliff Bennett and the Rebel Rousers, The Marmelade, The Fortunes en
Simon en Garfunkel. The Chains kregen een herkenbaar geluid, net zoals al die andere Enschedese bands een eigen gezicht en een
kenmerkend eigen repertoire hadden. Want veel bands waren er in Enschede in die 60-er jaren. Het was zo rond 1963 begonnen met The
Honest Man, The Rowdys en Les Centurions, toen kwam de lichting van De Prop, The First Move, The Ronal Four, The Buffoons en The Chains
zelf en wat er daarna nog allemaal aan bands werd opgericht was helemaal niet meer bij te houden. Een niet te omzeilen gebeurtenis in die
dagen was dat Bertie door iedereen inmiddels Buddy werd genoemd. Dat is ook nu nog zo.
Nou moet de geachte lezer niet denken dat de optredens van zelf kwamen aanwaaien. Het was wel waar dat als je ergens in zo'n Enschedese
club had gespeeld, en het voldeed een beetje, dat je meestal ook terecht kon in die andere clubs, maar je moest er wel achteraan. Voor dat
geren waren managers uitgevonden. Hoe kwam je aan een manager…..? Nou vanzelf. Ergens liep een verdwaasde (laat-)tiener of nog mooier
een twen rond die dol was op muziek, maar zelf niet het podium op durfde of gewoon een lelijk hoofd had. Als hij verder behoorlijk eigenwijs was,
een grote mond had, goed met apparatuur kon sjouwen, bij voorkeur een auto, rijbewijs en een kostuum met stropdas bezat dan was zo iemand
heel geschikt voor manager. Fons Volmbroek! Hij had geen auto, geen rijbewijs en hij had een enorme hekel aan sjouwen, maar verder paste het
precies.
Bron:www.thechains.nl
Deze foto's zijn genomen ergens in 1964 in de werkplaats van Rijwielhandel Nijhof aan de Janninksweg 40. De vader van Jan Nijhof was
eigenaar van deze zaak. Links op de foto staat Dirk ter Brugge met een gitaar, daarnaast staat Bertie(Buddy) Veldhuizen ook met een gitaar, dan
Koos Wiekenkamp en Jan Nijhof en tenslotte Tonnie ten Barge. Opvallend is het bord met de naam HUN erop. Dit bandje genaamd HUN is dus
de voorloper van de latere Chains met Egbert de Wit en Wim Gerritsen. De leden van de latere HUN zijn o.a. Bertie ten Donkelaar, Henkie v.d.
Wetering en Ipo Oosterhuis. Vraag niet hoe het kan maar het bord is het bewijs. Op de 2e foto staat links een knaap, waarschijnlijk Hennie
Hofstee een buurjongen van Buddy destijds. De gitaarversterker op de foto naast Buddy was merk eigenbouw. Vaak gemaakt uit onderdelen van
oude radio's. Soms lag er ook een luidspreker los op een stoel, levensgevaarlijk maar dat deerde ons toen. Koos Wiekenkamp
Fons Volmbroek bracht The Chains over de grens. Eerst de gemeentegrens wel te verstaan want het eerste optreden in den vreemde vond plaats in Hotel
De Kroon in Borne. Daarna kwam de provinciegrens. Vanaf medio 1966 reisde het muzikale gezelschap haast ieder weekend richting Friesland of
Groningen. Fons had nog een paar broers en eentje daarvan zag ook wel wat in het managerschap. Toon Volmbroek trad toe. Samen richtten de broers het
Artiestenbureau Atlantic op. Na eerst The Chains ook nog over de landsgrens te hebben geholpen ging Atlantic ook werk verzorgen voor andere
Enschedese bands, vooral voor The Buffoons en The Ronal Four. Atlantic werd een succesvol artiestenbureau met samenwerkingsverbanden met
artiestenbureaus in Sneek, Osnabrück en Sittard. En dat bracht voor The Chains veel werk. Het kon zijn dat ze vrijdags in een nachtclub in Osnabrück
speelden, 's zaterdags overdag ergens muzikaal een winkelcentrum hielpen openen, 's avonds op een Amerikaanse of Britse militaire basis speelden, 's
zondagsmiddags de kids van Ter Apel vermaakten en 's avonds nog even in Steenwijk moesten optreden. Enschede zelf was daardoor buiten beeld
geraakt.
Zo ging het jaren door. Het repertoire werd deels ruiger met songs van Deep Purple, Black Sabbath, Led Zepplin en eigen composities in dat zelfde genre.
Toch werden ook de echte zangnummers in het repertoire gehouden. De band werd in 1968 uitgenodigd om proefopnamen voor een single te maken, maar
verder dan de opnamen kwamen ze niet. Regelmatig vormden The Chains eind sixties het voorprogramma voor bekende buitenlandse bands. Maar eind
1969 kwam er een kink in de kabel want Koos Wiekenkamp verliet de band. Hij had altijd al uitgekeken naar de status van beroepsmuzikant. De andere
Chains liepen daar niet zo warm voor. Toen Koos de kans kreeg om bij het destijds professionele Faghm uit Hengelo aan de slag te gaan greep hij die kans
met beide handen aan. Er moest dus gezocht worden naar een nieuwe drummer en dat werd na een paar andere probeersels Theo Bouman, die jaren had
gespeeld in de Almelose bands BB-66 en Midwood Team. Er was maar één probleem, hij zat nog in dienst. In die tussentijd was Bart Grein, de voormalige
drummer van Propotion bereid The Chains een aantal maanden voort te helpen.
Meer muzikanten zijn er ook nooit bij The Chains betrokken geweest. Na de komst van Theo werd het repertoire mede onder zijn invloed aangepast.
Country-rock was zo rond 1970 erg in- en ook aanverwante muzieksoorten deden het goed. The Chains namen onder meer songs van The Flying Burrito
Brothers, Southern Comfort, Derek and the Dominoes en meer eigen werk in het repertoire op. Opgetreden werd er toen haast alleen nog in (West)
Duitsland, vaak op festivals en andere gebeurtenissen met meer bands. Eind 1971 kwam er een tweede kink in de kabel. Buddy moest in dienst en werd
gelegerd in Duitsland. Dat was op zich natuurlijk al knap lastig want er kon niet meer gerepeteerd worden en slechts zo nu en dan worden opgetreden. Tot
overmaat van ramp begon Egbert te zeuren dat hij wilde trouwen en dat hij een huis moest opknappen om in te gaan wonen. Die twee gebeurtenissen
betekenden het einde van The Chains.
Bron:www.thechains.nl
