door Linda Jongsma
Zoals
altijd
wanneer
mijn
benzinemeter
bijna
rood
staat
ging
ik
even
tanken
bij
Siem
Duivelaar.
Iedere
keer
werd
me
een
flyer
van
"back
to
the
sixties"
in
de
handen
gedrukt.
Nadat
me
ook
nog
persoonlijk
gevraagd
werd
om
toch
vooral
te
komen
ging
ik
overstag,
met
name
omdat
ik
had
gezien
dat
"The
Rubettes"
ook
zouden
komen
en
deze
jaren
70
band
meer
van
mijn
tijd
is.
Zondagmiddag
de
24e
was
het
dan
zover.
Samen
met
mijn
zwager
en
schoonzus
voegde
ik
me
bij
de
al
reeds
aangekomen
mensen
in
de
zaal
van
het
muziekcentrum.
Om
de
tijd
wat
te
doden
voordat
de
eerste
band
optrad
ging
ik
eerst
maar
wat
om
me
heen
kijken
en
probeerde
de
"Beatle"
fans
te
onderscheiden
van
de
"Stones"
fans.
Nee
zeker
weten,
het
merendeel
van
de
mensen
behoorde
tot
de
"Beatle"
fans.
De
band
"Shocking
Blue"
werd
aangekondigd
en
jawel
daar
was
ze,
Mariska
Veres,
daar
kun
je
niet
omheen.
Een
dijk
van
een
vrouw
met
een
dijk
van
een
stem..
Zo
af
en
toe
nam
ze
even
een
korte
pauze
waarbij
ze
zich
op
elegante
wijze
wat
frisse
lucht
toe
wuifde
met
haar
waaier.
De
band
maakte
van
deze
gelegenheid
gebruik
om
wat
andere
nummers
ten
gehore
te
brengen
die
voor
mij
als
40'er
wat
herkenbaarder
waren.
Natuurlijk
werd
de
gigahit
"Venus"
niet
vergeten
waarbij
iedereen
uit
volle
borst
meezong.
Hoewel
ik
persoonlijk
nou
niet
bepaald
warmloop
voor
"Venus"
vond
ik
het
een
geslaagd
begin
van
de
avond."The
Honest
Men"
was
in
aantocht
waarin
Siem
Duivelaar
speelt,
mijn
garagehouder.
Bovendien
speelt
hij
ook
nog
in
"The
Rabbits"
waar
mijn
zwager
de
drummer
van
is.
Mijn
schoonzus
en
ik
hebben
ons
vooraan
bij
het
podium
opgesteld
zodat
we
de
boel
goed
konden
overzien.
Er
werden
wat
nummers
van
"The
Hollies"
gespeeld
zoals
"the
air
that
I
breath"
en
"sorry
susanne".
Ook
het
nummer
"no
mather
what"
van
"Badfinger"
werd
gespeeld.
Dit
is
ook
het
nummer
waarmee
"de
eerlijke
mannen"
op
de
cd
van
de
textielbeat
staan.
Na
het
optreden
schreeuwde
het
publiek
om
meer,
me
dunkt,
dat
zegt
toch
genoeg
over
dit
optreden.
Daarna
was
het
tijd
voor
"De
Maskers",
een
van
mijn
favoriete
bands
deze
avond.
De
opvolging
van
de
nummers
achter
elkaar
vond
ik
erg
goed.
Ze
deden
me
in
het
begin
een
beetje
aan
"The
Shadows"
denken.
Net
toen
ik
toch
wat
zang
in
de
nummers
begon
te
missen
kwam
de
zanger
die
qua
kleding
en
stijl
zo
uit
"the
straycats"
kon
komen
met
zijn
"rockabilly
looks".
Compleet
met
kachelpijpenbroek,
glitterjasje
en
nogal
dun
uitgevallen
kuif.(tand
des
tijds?)
AHAA!
"The
Fortunes"
hier
had
ik
heel
wat
van
verwacht,
want
hier
had
ik
ter
voorbereiding
al
een
cd
van
beluisterd.
Helaas
speelden
ze
heel
weinig
van
hun
eigen
nummers.
Ze
speelden
net
als
"The
Honest
Men"
het
nummer
"no
mather
what".
Eduard
Hanauer
vroeg
me
om
in
dit
stukje
een
vergelijking
te
trekken
tussen
de
uitvoering
van
"The
Fortunes"
en
van
"The
Honest
Men".
Helaas
ben
ik
muzikaal
niet
zo
goed
onderlegd
maar
hier
komt
toch
mijn
visie:
Ik
heb
totaal
geen
verschil
gehoord!
Voor
"The
Fortunes
zal
dit
wel
geen
compliment
zijn
maar
voor
"The
Honest
Men"
waarschijnlijk
wel.(Siem
denk
je
aan
de
rekening
voor
mijn
volgende
APK-keuring?)
Maar
dan
eindelijk
de
klapper
op
de
vuurpijl,
THE
RUBETTES.
In
het
begin
weinig
de
echte
sound
van
"The
Rubettes"
maar
wel
fantastische
jaren
60
songs.
Gelukkig
werd
"Sugar
Baby
Love"
wel
gespeeld,
en
bereikten
ze
tot
mijn
verbazing
de
hoge
tonen
van
dit
nummer.
Het
slotstuk
met
de
drums
was
echt
fantastisch,
de
hele
zaal
deed
mee.
Voor
mij
waren
"The
Rubettes
de
beste
band
van
deze
avond
en
ik denk dat velen het met mij eens zullen zijn dat de jaren 70 prima samen gaan met de jaren 60.
Dus mijn beginvraag "Back to the sixties alleen voor 50'ers?" kan ik absoluut met nee beantwoorden. Want in
welk decennia je ook opgroeid muziek slaat een brug tussen alle generaties.
Linda Jongsma