door    Linda Jongsma
Zoals   altijd   wanneer   mijn   benzinemeter   bijna   rood   staat   ging   ik   even   tanken   bij   Siem   Duivelaar.   Iedere   keer werd   me   een   flyer   van   "back   to   the   sixties"   in   de   handen   gedrukt.   Nadat   me   ook   nog   persoonlijk   gevraagd   werd om   toch   vooral   te   komen   ging   ik   overstag,   met   name   omdat   ik   had   gezien   dat   "The Rubettes"   ook   zouden   komen   en   deze   jaren   70   band   meer   van   mijn   tijd   is.      Zondagmiddag de   24e   was   het   dan   zover.   Samen   met   mijn   zwager   en   schoonzus   voegde   ik   me   bij   de   al reeds   aangekomen   mensen   in   de   zaal   van   het   muziekcentrum.   Om   de   tijd   wat   te   doden voordat   de   eerste   band   optrad   ging   ik   eerst   maar   wat   om   me   heen   kijken   en   probeerde   de "Beatle"   fans   te   onderscheiden   van   de   "Stones"   fans.   Nee   zeker   weten,   het   merendeel van    de    mensen    behoorde    tot    de    "Beatle"    fans.    De    band    "Shocking    Blue"    werd aangekondigd   en   jawel   daar   was   ze,   Mariska   Veres,   daar   kun   je   niet   omheen.   Een   dijk   van   een   vrouw   met   een dijk   van   een   stem..   Zo   af   en   toe   nam   ze   even   een   korte   pauze   waarbij   ze   zich   op   elegante   wijze   wat   frisse   lucht toe   wuifde   met   haar   waaier.   De   band   maakte   van   deze   gelegenheid   gebruik   om   wat   andere   nummers   ten gehore   te   brengen   die   voor   mij   als   40'er   wat   herkenbaarder   waren.   Natuurlijk   werd   de   gigahit   "Venus"   niet vergeten   waarbij   iedereen   uit   volle   borst   meezong.   Hoewel   ik   persoonlijk   nou   niet   bepaald   warmloop   voor "Venus"   vond   ik   het   een   geslaagd   begin   van   de avond."The     Honest     Men"     was     in     aantocht waarin        Siem        Duivelaar        speelt,        mijn garagehouder.   Bovendien   speelt   hij   ook   nog   in "The   Rabbits"   waar   mijn   zwager   de   drummer van    is.    Mijn    schoonzus    en    ik    hebben    ons vooraan   bij   het   podium   opgesteld   zodat   we   de boel    goed    konden    overzien.    Er    werden    wat nummers   van   "The   Hollies"   gespeeld   zoals   "the air   that   I   breath"   en   "sorry   susanne".   Ook   het nummer   "no   mather   what"   van   "Badfinger"   werd gespeeld.   Dit   is   ook   het   nummer   waarmee   "de   eerlijke   mannen"   op   de   cd   van   de   textielbeat   staan.   Na   het optreden   schreeuwde   het   publiek   om   meer,   me   dunkt,   dat   zegt   toch   genoeg   over   dit   optreden.   Daarna   was   het tijd   voor   "De   Maskers",   een   van   mijn   favoriete   bands   deze   avond.   De   opvolging   van   de   nummers   achter   elkaar vond   ik   erg   goed.   Ze   deden   me   in   het   begin   een   beetje   aan   "The   Shadows"   denken.   Net   toen   ik   toch   wat   zang in   de   nummers   begon   te   missen   kwam   de   zanger   die   qua   kleding   en   stijl   zo   uit   "the   straycats"   kon   komen   met zijn   "rockabilly   looks".   Compleet   met   kachelpijpenbroek,   glitterjasje   en   nogal   dun   uitgevallen   kuif.(tand   des tijds?)              AHAA!   "The   Fortunes"   hier   had   ik   heel   wat   van   verwacht,   want   hier   had   ik   ter   voorbereiding   al   een   cd van   beluisterd.   Helaas   speelden   ze   heel   weinig   van   hun   eigen   nummers.   Ze   speelden   net   als   "The   Honest Men"   het   nummer   "no   mather   what".   Eduard   Hanauer   vroeg   me   om   in   dit   stukje   een   vergelijking   te   trekken tussen   de   uitvoering   van   "The   Fortunes"   en   van   "The   Honest   Men".   Helaas   ben   ik   muzikaal   niet   zo   goed onderlegd   maar   hier   komt   toch   mijn   visie:   Ik   heb   totaal   geen   verschil   gehoord!   Voor   "The   Fortunes   zal   dit   wel geen   compliment   zijn   maar   voor   "The   Honest   Men"   waarschijnlijk   wel.(Siem   denk   je   aan   de   rekening   voor   mijn volgende APK-keuring?)                  Maar   dan   eindelijk   de   klapper   op   de   vuurpijl,   THE   RUBETTES.   In   het   begin   weinig de   echte   sound   van   "The   Rubettes"   maar   wel   fantastische   jaren   60   songs.   Gelukkig   werd   "Sugar   Baby   Love" wel   gespeeld,   en   bereikten   ze   tot   mijn   verbazing   de   hoge   tonen   van   dit   nummer.   Het   slotstuk   met   de   drums was   echt   fantastisch,   de   hele   zaal   deed   mee.   Voor   mij   waren   "The   Rubettes   de   beste   band   van   deze   avond   en ik denk dat velen het met mij eens zullen zijn dat de jaren 70 prima samen gaan met de jaren 60. Dus mijn beginvraag "Back to the sixties alleen voor 50'ers?" kan ik absoluut met nee beantwoorden. Want in welk decennia je ook opgroeid muziek slaat een brug tussen alle generaties. Linda Jongsma